ZATRZYMANIE (przesłanki/ochrona)
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej każdemu człowiekowi gwarantuje nietykalność i wolność osobistą oraz wskazuje, że pozbawienie lub ograniczenie tej wolności może nastąpić wyłącznie w okolicznościach i w trybie określonych w ustawie.
Poniżej przedstawiam główne przypadki legalnego zatrzymania.
I. DOPUSZCZALNOŚĆ ZATRZYMANIA W SPRAWACH O PRZESTĘPSTWO – KODEKS POSTĘPOWANIA KARNEGO
1. Ujęcie obywatelskie
Dotyczy sytuacji, gdy jesteśmy świadkami popełnienia przestępstwa przez inną osobę.
Każdy ma prawo ująć osobę:
- na gorącym uczynku przestępstwa lub
- w pościgu podjętym bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa,
jeżeli zachodzi obawa:
- ukrycia się tej osoby lub
- nie można ustalić jej tożsamości
Osobę ujętą należy niezwłocznie oddać w ręce Policji.
(art.243 § 1 Kodeksu postępowania karnego).
Każdy ma prawo ująć osobę:
- na gorącym uczynku przestępstwa lub
- w pościgu podjętym bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa,
jeżeli zachodzi obawa:
- ukrycia się tej osoby lub
- nie można ustalić jej tożsamości
Osobę ujętą należy niezwłocznie oddać w ręce Policji.
(art.243 § 1 Kodeksu postępowania karnego).
Z powyższego wynika, że nie wystarczy spełnienie przesłanki ogólnej tj. przyłapania sprawcy na gorącym uczynku lub złapania go w pościgu. By ujęcie było legalne konieczne jest spełnienie jednej z dwóch dodatkowych przesłanek tj. musi wystąpić obawa ukrycia się sprawcy, bądź nie można ustalić tożsamości jego tożsamości.
PRZYKŁAD:
Widzimy, jak do zaparkowanego na ulicy auta włamuje się syn naszego sąsiada. Znamy jego imię i nazwisko, a nic nie wskazuje na to, że może się ukrywać w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej. Zatem nie mamy prawa zatrzymać go. Skoro bowiem znamy jego tożsamość, możemy niezbędne informacje przekazać bowiem Policji, która jest powołana do ścigania przestępstw i w razie potrzeby podejmie właściwe kroki.
PRZYKŁAD:
Widzimy, jak do zaparkowanego na ulicy auta włamuje się syn naszego sąsiada. Znamy jego imię i nazwisko, a nic nie wskazuje na to, że może się ukrywać w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej. Zatem nie mamy prawa zatrzymać go. Skoro bowiem znamy jego tożsamość, możemy niezbędne informacje przekazać bowiem Policji, która jest powołana do ścigania przestępstw i w razie potrzeby podejmie właściwe kroki.
Dbałość dokonującego zatrzymania o spełnienie przesłanek z art. 234 § 1 kpk powinna być wysoka. Wolność fizyczna w demokratycznym państwie prawa stanowi bowiem szczególną wartość i jako taka podlega szczególnej ochronie. Wyrazem tej ochrony jest m.in. art. 189 kodeksu karnego:
§ 1. Kto pozbawia człowieka wolności,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Jeżeli pozbawienie wolności trwało dłużej niż 7 dni, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 3. Jeżeli pozbawienie wolności, o którym mowa w § 1 lub 2, łączyło się ze szczególnym udręczeniem, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
Przywołany przepis karny nie może nas zniechęcać do reagowania, gdy jesteśmy świadkami przestępstwa. Ujęcie powinno być jednak poprzedzone rozważeniem, czy zawiadomienie Policji nie będzie wystarczającym sposobem na pociągnięcie sprawcy do odpowiedzialności karnej.
§ 1. Kto pozbawia człowieka wolności,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Jeżeli pozbawienie wolności trwało dłużej niż 7 dni, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 3. Jeżeli pozbawienie wolności, o którym mowa w § 1 lub 2, łączyło się ze szczególnym udręczeniem, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
Przywołany przepis karny nie może nas zniechęcać do reagowania, gdy jesteśmy świadkami przestępstwa. Ujęcie powinno być jednak poprzedzone rozważeniem, czy zawiadomienie Policji nie będzie wystarczającym sposobem na pociągnięcie sprawcy do odpowiedzialności karnej.
2. Zatrzymanie przez Policję
A. Policja ma prawo zatrzymać osobę podejrzaną
- jeżeli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że popełniła ona przestępstwo,
a (red.: równocześnie) zachodzi obawa:
- ucieczki lub
- ukrycia się tej osoby albo
- zatarcia śladów przestępstwa bądź też
- nie można ustalić jej tożsamości albo
- istnieją przesłanki do przeprowadzenia przeciwko tej osobie postępowania w trybie przyspieszonym (potocznie: sądy 24. godzinne).
(art. 244 § 1 kodeksu postępowania karnego)
A. Policja ma prawo zatrzymać osobę podejrzaną
- jeżeli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że popełniła ona przestępstwo,
a (red.: równocześnie) zachodzi obawa:
- ucieczki lub
- ukrycia się tej osoby albo
- zatarcia śladów przestępstwa bądź też
- nie można ustalić jej tożsamości albo
- istnieją przesłanki do przeprowadzenia przeciwko tej osobie postępowania w trybie przyspieszonym (potocznie: sądy 24. godzinne).
(art. 244 § 1 kodeksu postępowania karnego)
B. Policja ma prawo zatrzymać osobę podejrzaną,
jeżeli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że popełniła ona przestępstwo z użyciemprzemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej,
a (red.: równocześnie) zachodzi obawa,
że ponownie popełni przestępstwo z użyciem przemocy wobec tej osoby,
zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa grozi.
(art. 244 § 1a kodeksu postępowania karnego)
jeżeli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że popełniła ona przestępstwo z użyciemprzemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej,
a (red.: równocześnie) zachodzi obawa,
że ponownie popełni przestępstwo z użyciem przemocy wobec tej osoby,
zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa grozi.
(art. 244 § 1a kodeksu postępowania karnego)
C. Policja zatrzymuje osobę podejrzaną,
jeśli przestępstwo, o którym mowa w § 1a, zostało popełnione przy użyciu broni palnej,noża lub innego niebezpiecznego przedmiotu,
a (red.: równocześnie) zachodzi obawa, że
ponownie popełni ona przestępstwo z użyciem przemocy wobec osoby wspólnie zamieszkującej,
zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa grozi.
(art. 244 § 1b kodeksu postępowania karnego)
jeśli przestępstwo, o którym mowa w § 1a, zostało popełnione przy użyciu broni palnej,noża lub innego niebezpiecznego przedmiotu,
a (red.: równocześnie) zachodzi obawa, że
ponownie popełni ona przestępstwo z użyciem przemocy wobec osoby wspólnie zamieszkującej,
zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa grozi.
(art. 244 § 1b kodeksu postępowania karnego)
Przypadek C różni się od przypadku B dwoma istotnymi elementami:
- użyciem niebezpiecznego przedmiotu,
- obowiązkiem zatrzymania, a już nie tylko możliwością.
- użyciem niebezpiecznego przedmiotu,
- obowiązkiem zatrzymania, a już nie tylko możliwością.
Zgodnie z art. 312 kpk uprawnienia Policji przysługują także:
1) organom Straży Granicznej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Służby Celnej, Centralnego Biura Antykorupcyjnego oraz Żandarmerii Wojskowej, w zakresie ich właściwości,
2) innym organom przewidzianym w przepisach szczególnych w tym:
- w ustawie z 13.10.1995 r. – Prawo łowieckie (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1226 ze zm.);
- w ustawie z 28.9.1991 r. o lasach (t.j. Dz.U. z 2014 r.poz. 1153 ze zm.);
- w ustawie z 28.9.1991 r. o kontroli skarbowej (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 553), a także wymienionym
- w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z 13.6.2003 r. w sprawie określenia organów uprawnionych obok Policji do prowadzenia dochodzeń oraz organów uprawnionych do wnoszenia i popierania oskarżenia przed sądem pierwszej instancji w sprawach podlegających rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym, jak również zakresu spraw zleconych tym organom (Dz.U. Nr 108, poz. 1019 ze zm.), wydanym na podstawie art. 325d KPK..
1) organom Straży Granicznej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Służby Celnej, Centralnego Biura Antykorupcyjnego oraz Żandarmerii Wojskowej, w zakresie ich właściwości,
2) innym organom przewidzianym w przepisach szczególnych w tym:
- w ustawie z 13.10.1995 r. – Prawo łowieckie (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1226 ze zm.);
- w ustawie z 28.9.1991 r. o lasach (t.j. Dz.U. z 2014 r.poz. 1153 ze zm.);
- w ustawie z 28.9.1991 r. o kontroli skarbowej (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 553), a także wymienionym
- w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z 13.6.2003 r. w sprawie określenia organów uprawnionych obok Policji do prowadzenia dochodzeń oraz organów uprawnionych do wnoszenia i popierania oskarżenia przed sądem pierwszej instancji w sprawach podlegających rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym, jak również zakresu spraw zleconych tym organom (Dz.U. Nr 108, poz. 1019 ze zm.), wydanym na podstawie art. 325d KPK..
II. PRAWA ZATRZYMANEGO
Zatrzymanemu w postępowaniu karnym Kodeks postępowania karnego przyznaje następujące uprawnienia:
1 Prawo do informacji o przyczynie zatrzymania i do bycia wysłuchanym (art. 244 § 2),
2 Prawo do złożenia lub odmowy złożenia oświadczenia w swojej sprawie (art. 244 § 3),
3 Prawo do niezwłocznego kontaktu z adwokatem lub radcą prawnym i bezpośredniej z nim rozmowy (art. 245 § 1),
4 Jeżeli zatrzymany nie zna wystarczająco języka polskiego – prawo do korzystania z bezpłatnej pomocy tłumacza (art. 72 § 1),
5 Prawo do otrzymania odpisu protokołu zatrzymania (art. 244 § 3),
6 Prawo do zawiadomienia osoby najbliższej lub innej wskazanej osoby, jak również pracodawcy, szkoły, uczelni, dowódcy oraz osoby zarządzającej przedsiębiorstwem zatrzymanego albo przedsiębiorstwem, za które jest on odpowiedzialny, o zatrzymaniu(art. 245 § 2, art. 261 § 1, § 2 i § 3),
7 Jeżeli zatrzymany nie jest obywatelem polskim – prawo do kontaktu z urzędem konsularnym lub z przedstawicielstwem dyplomatycznym państwa, którego jest obywatelem. Jeżeli nie posiada żadnego obywatelstwa – prawo do kontaktu z przedstawicielem państwa, w którym zatrzymany mieszka na stałe (art. 612 § 2). Jeżeli przewiduje to umowa konsularna między Polską a państwem, którego zatrzymany jest obywatelem, właściwy urząd konsularny lub przedstawicielstwo dyplomatyczne zostaną poinformowane o zatrzymaniu również bez jego prośby.
8 Prawo do wniesienia do sądu zażalenia na zatrzymanie w terminie 7 dni od dnia zatrzymania. W zażaleniu można się domagać zbadania zasadności, legalności oraz prawidłowości zatrzymania (art. 246 § 1).
9 Prawo do natychmiastowego zwolnienia, jeżeli przyczyny zatrzymania przestały istnieć albo po upływie 48 godzin od chwili zatrzymania, o ile zatrzymany nie zostanie w tym czasie przekazany do sądu z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania. W wypadku przekazania do sądu zatrzymany zostanie zwolniony, jeżeli w ciągu 24 godzin od przekazania nie zostanie mu doręczone postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania (art. 248 § 1 i § 2).
Dodatkowo zatrzymanemu przysługuje dostęp do niezbędnej pomocy medycznej. (art.15 ust. 5 Ustawy o Policji)
O powyższych uprawnieniach zatrzymany musi zostać pouczony na piśmie. Odbiór pouczenia zatrzymany potwierdza podpisem.
2 Prawo do złożenia lub odmowy złożenia oświadczenia w swojej sprawie (art. 244 § 3),
3 Prawo do niezwłocznego kontaktu z adwokatem lub radcą prawnym i bezpośredniej z nim rozmowy (art. 245 § 1),
4 Jeżeli zatrzymany nie zna wystarczająco języka polskiego – prawo do korzystania z bezpłatnej pomocy tłumacza (art. 72 § 1),
5 Prawo do otrzymania odpisu protokołu zatrzymania (art. 244 § 3),
6 Prawo do zawiadomienia osoby najbliższej lub innej wskazanej osoby, jak również pracodawcy, szkoły, uczelni, dowódcy oraz osoby zarządzającej przedsiębiorstwem zatrzymanego albo przedsiębiorstwem, za które jest on odpowiedzialny, o zatrzymaniu(art. 245 § 2, art. 261 § 1, § 2 i § 3),
7 Jeżeli zatrzymany nie jest obywatelem polskim – prawo do kontaktu z urzędem konsularnym lub z przedstawicielstwem dyplomatycznym państwa, którego jest obywatelem. Jeżeli nie posiada żadnego obywatelstwa – prawo do kontaktu z przedstawicielem państwa, w którym zatrzymany mieszka na stałe (art. 612 § 2). Jeżeli przewiduje to umowa konsularna między Polską a państwem, którego zatrzymany jest obywatelem, właściwy urząd konsularny lub przedstawicielstwo dyplomatyczne zostaną poinformowane o zatrzymaniu również bez jego prośby.
8 Prawo do wniesienia do sądu zażalenia na zatrzymanie w terminie 7 dni od dnia zatrzymania. W zażaleniu można się domagać zbadania zasadności, legalności oraz prawidłowości zatrzymania (art. 246 § 1).
9 Prawo do natychmiastowego zwolnienia, jeżeli przyczyny zatrzymania przestały istnieć albo po upływie 48 godzin od chwili zatrzymania, o ile zatrzymany nie zostanie w tym czasie przekazany do sądu z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania. W wypadku przekazania do sądu zatrzymany zostanie zwolniony, jeżeli w ciągu 24 godzin od przekazania nie zostanie mu doręczone postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania (art. 248 § 1 i § 2).
Dodatkowo zatrzymanemu przysługuje dostęp do niezbędnej pomocy medycznej. (art.15 ust. 5 Ustawy o Policji)
O powyższych uprawnieniach zatrzymany musi zostać pouczony na piśmie. Odbiór pouczenia zatrzymany potwierdza podpisem.
Większość powyższych uprawnień ustawowych jest realizacją konkretnych przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Na zaakcentowanie zasługują w tym miejscu trzy przepisy Konstytucji o ogólnym charakterze:
1. prawo do traktowania w sposób humanitarny (art. 41 ust. 4),
2. prawo zatrzymanego do traktowania jako niewinnego (art. 42 ust. 3),
3. prawo do rzetelnego procesu sądowego (art. 45 ust. 1 w zw. z art. 42 ust. 2–3),
4. prawo do odszkodowania za bezprawne zatrzymanie (art. 41 ust. 5).
1. prawo do traktowania w sposób humanitarny (art. 41 ust. 4),
2. prawo zatrzymanego do traktowania jako niewinnego (art. 42 ust. 3),
3. prawo do rzetelnego procesu sądowego (art. 45 ust. 1 w zw. z art. 42 ust. 2–3),
4. prawo do odszkodowania za bezprawne zatrzymanie (art. 41 ust. 5).
III.OBOWIĄZKI ORGANU
Naturalną konsekwencją uprawnień zatrzymanego, jest istnienie po stronie organu określonych obowiązków. Należą do nich:
1.natychmiastowe poinformowanie zatrzymanego o przyczynach zatrzymania i przysługujących mu prawach, w tym prawie do skorzystania z pomocy adwokata/radcy prawnego oraz nakaz jego wysłuchania (art. 244 § 2 kpk),
2) sporządzenie protokołu z zatrzymania i jego doręczenie zatrzymanemu (art. 244 § 3 KPK),
3) niezwłoczne przystąpienie do zbierania danych i zawiadomienie o zatrzymaniu prokuratora (art. 244 § 4 kpk),
4) wystąpienie w razie zaistnienia podstaw z wnioskiem do prokuratora o skierowanie do sądu wniosku o zastosowanie tymczasowego aresztowania (art. 244 § 4 kpk),
5) poddanie zatrzymanego badaniu lekarskiemu lub udzielenie mu pomocy medycznej(15 ust. 5 Ustawy o Policji),
6) niezwłoczne umożliwienie nawiązania zatrzymanemu na jego żądanie kontaktu z adwokatem lub radcą prawnym (art. 245 § 1 kpk),
7) przeprowadzenie niezwłocznie po doprowadzeniu osoby podejrzanej czynnościprzedstawienia zarzutów bądź ich modyfikacji albo badań lub czynności, o których mowa w art. 74 § 2 lub 3 kpk (art. 74 § 3a i art. 247 § 4 kpk),
8 ) rozstrzygnięcie w przedmiocie środka zapobiegawczego, skutkującenatychmiastowym zwolnieniem albo wystąpienie do sądu o zastosowanie tymczasowego aresztowania (art. 247 § 5 kpk),
9) natychmiastowe zwolnienie zatrzymanego (również na polecenie sądu lub prokuratora), jeżeli ustanie przyczyna uzasadniająca zatrzymanie, a także jeżeli w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania osoba zatrzymana nie zostanie przekazana do dyspozycji sądu wraz z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania (art. 248 § 1 kpk) lub z wnioskiem o rozpoznanie sprawy w postępowaniu przyspieszonym. Zatrzymanego należy także zwolnić, jeżeli w ciągu 24 godzin od przekazania go do dyspozycji sądu nie doręczono mu postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania (art. 248 § 2 kpk). W postępowaniu w sprawach karnych ze stosunków międzynarodowych istotne znaczenie odgrywa, obok powinności zapewnienia zatrzymanemu obywatelowi państwa obcego prawa do skorzystania z pomocy tłumacza (72 kpk), obowiązek umożliwienia nawiązania kontaktu z właściwym przedstawicielstwem dyplomatycznym lub konsularnym (art. 612 § 2 kpk).
2) sporządzenie protokołu z zatrzymania i jego doręczenie zatrzymanemu (art. 244 § 3 KPK),
3) niezwłoczne przystąpienie do zbierania danych i zawiadomienie o zatrzymaniu prokuratora (art. 244 § 4 kpk),
4) wystąpienie w razie zaistnienia podstaw z wnioskiem do prokuratora o skierowanie do sądu wniosku o zastosowanie tymczasowego aresztowania (art. 244 § 4 kpk),
5) poddanie zatrzymanego badaniu lekarskiemu lub udzielenie mu pomocy medycznej(15 ust. 5 Ustawy o Policji),
6) niezwłoczne umożliwienie nawiązania zatrzymanemu na jego żądanie kontaktu z adwokatem lub radcą prawnym (art. 245 § 1 kpk),
7) przeprowadzenie niezwłocznie po doprowadzeniu osoby podejrzanej czynnościprzedstawienia zarzutów bądź ich modyfikacji albo badań lub czynności, o których mowa w art. 74 § 2 lub 3 kpk (art. 74 § 3a i art. 247 § 4 kpk),
8 ) rozstrzygnięcie w przedmiocie środka zapobiegawczego, skutkującenatychmiastowym zwolnieniem albo wystąpienie do sądu o zastosowanie tymczasowego aresztowania (art. 247 § 5 kpk),
9) natychmiastowe zwolnienie zatrzymanego (również na polecenie sądu lub prokuratora), jeżeli ustanie przyczyna uzasadniająca zatrzymanie, a także jeżeli w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania osoba zatrzymana nie zostanie przekazana do dyspozycji sądu wraz z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania (art. 248 § 1 kpk) lub z wnioskiem o rozpoznanie sprawy w postępowaniu przyspieszonym. Zatrzymanego należy także zwolnić, jeżeli w ciągu 24 godzin od przekazania go do dyspozycji sądu nie doręczono mu postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania (art. 248 § 2 kpk). W postępowaniu w sprawach karnych ze stosunków międzynarodowych istotne znaczenie odgrywa, obok powinności zapewnienia zatrzymanemu obywatelowi państwa obcego prawa do skorzystania z pomocy tłumacza (72 kpk), obowiązek umożliwienia nawiązania kontaktu z właściwym przedstawicielstwem dyplomatycznym lub konsularnym (art. 612 § 2 kpk).
IV. PROTOKÓŁ Z ZATRZYMANIA
Z zatrzymania sporządza się protokół, w którym należy podać:
- imię, nazwisko i
- funkcję
dokonującego tej czynności,
- imię i nazwisko osoby zatrzymanej, a w razie niemożności ustalenia tożsamości – jej rysopis oraz
- dzień, godzinę,
- miejsce i
- przyczynę zatrzymania
z podaniem, o jakie przestępstwo się ją podejrzewa.
Należy także wciągnąć do protokołu złożone przez zatrzymanego oświadczenia
oraz zaznaczyć udzielenie mu informacji o przysługujących prawach.
Odpis protokołu doręcza się zatrzymanemu.
(art. 244 § 3 kpk)
- imię, nazwisko i
- funkcję
dokonującego tej czynności,
- imię i nazwisko osoby zatrzymanej, a w razie niemożności ustalenia tożsamości – jej rysopis oraz
- dzień, godzinę,
- miejsce i
- przyczynę zatrzymania
z podaniem, o jakie przestępstwo się ją podejrzewa.
Należy także wciągnąć do protokołu złożone przez zatrzymanego oświadczenia
oraz zaznaczyć udzielenie mu informacji o przysługujących prawach.
Odpis protokołu doręcza się zatrzymanemu.
(art. 244 § 3 kpk)
V. KONTAKT Z ADWOKATEM / RADCĄ PRAWNYM
Niezwykle ważnym uprawnieniem o randze konstytucyjnej jest prawo do kontaktu z adwokatem, w tym bezpośredniej z nim rozmowy. Rozmowa taka jest trudna do przecenienia zarówno pod względem procesowym, jak i czysto psychologicznym, szczególnie dla osoby która pierwszy raz staje się podmiotem zainteresowań organów ścigania. Nie bez znaczenia jest okoliczność, że dokonujący czynności zatrzymania funkcjonariusze posiadają zwykle duże doświadczenie zawodowe. Rozmowa z adwokatem może naświetlić nieco sytuację procesową i umożliwić podjęcie zgodnej z interesem zatrzymanego istotnych decyzji w kontekście spodziewanych decyzji procesowych organów ścigania oraz sądu.
Pojawia się jednak problem natury faktycznej. Niewiele osób zna adwokatów zajmujących się sprawami karnymi w najbliższej okolicy. Jeszcze mniej posiada zapisany do nich numer telefonu. Tymczasem skoro Konstytucja RP przyznaje nam prawo do kontaktu z adwokatem w przypadku zatrzymania, warto być przygotowanym na skorzystanie z niego, by uprawnienie nie pozostało próżnym.
Numery telefonów adwokatów można znaleźć na stronie:
http://www.rejestradwokatow.pl/Kraiaa
http://www.rejestradwokatow.pl/Kraiaa
VI. ZATRZYMANIE NA CZAS TRWANIA CZYNNOŚCI POSTĘPOWANIA KARNEGO
1. Przeprowadzenie dowodu
Art. 74 Kodeksu postępowania karnego [Obowiązki dowodowe]
§ 1. Oskarżony nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności ani obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść.
§ 2. Oskarżony jest jednak obowiązany poddać się:
1) oględzinom zewnętrznym ciała oraz innym badaniom niepołączonym z naruszeniem integralności ciała; wolno także w szczególności od oskarżonego pobrać odciski, fotografować go oraz okazać w celach rozpoznawczych innym osobom,
2) badaniom psychologicznym i psychiatrycznym oraz badaniom połączonym z dokonaniem zabiegów na jego ciele, z wyjątkiem chirurgicznych, pod warunkiem że dokonywane są przez uprawnionego do tego pracownika służby zdrowia z zachowaniem wskazań wiedzy lekarskiej i nie zagrażają zdrowiu oskarżonego, jeżeli przeprowadzenie tych badań jest nieodzowne; w szczególności oskarżony jest obowiązany przy zachowaniu tych warunków poddać się pobraniu krwi, włosów lub wydzielin organizmu, z zastrzeżeniem pkt 3,
3) pobraniu przez funkcjonariusza Policji wymazu ze śluzówki policzków, jeżeli jest to nieodzowne i nie zachodzi obawa, że zagrażałoby to zdrowiu oskarżonego lub innych osób.
§ 3. W stosunku do osoby podejrzanej można dokonać badań lub czynności, o których mowa w § 2 pkt 1, a także, przy zachowaniu wymagań określonych w § 2 pkt 2 lub 3, pobrać krew, włosy, wymaz ze śluzówki policzków lub inne wydzieliny organizmu.
§ 3a. Oskarżonego lub osobę podejrzaną wzywa się do poddania się obowiązkom wynikającym z § 2 i 3. W razie odmowy poddania się tym obowiązkom oskarżonego lub osobę podejrzaną można zatrzymać i przymusowo doprowadzić, a także stosować wobec nich siłę fizyczną lub środki techniczne służące obezwładnieniu, w zakresieniezbędnym do wykonania danej czynności.
§ 4. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i sposób poddawania oskarżonego oraz osoby podejrzanej badaniom, a także wykonywania z ich udziałem czynności, o których mowa w § 2 pkt 1 i 3 oraz § 3, mając na uwadze, aby gromadzenie, utrwalanie i analiza materiału dowodowego były dokonywane zgodnie z aktualną wiedzą w zakresie kryminalistyki i medycyny sądowej.
Art. 74 Kodeksu postępowania karnego [Obowiązki dowodowe]
§ 1. Oskarżony nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności ani obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść.
§ 2. Oskarżony jest jednak obowiązany poddać się:
1) oględzinom zewnętrznym ciała oraz innym badaniom niepołączonym z naruszeniem integralności ciała; wolno także w szczególności od oskarżonego pobrać odciski, fotografować go oraz okazać w celach rozpoznawczych innym osobom,
2) badaniom psychologicznym i psychiatrycznym oraz badaniom połączonym z dokonaniem zabiegów na jego ciele, z wyjątkiem chirurgicznych, pod warunkiem że dokonywane są przez uprawnionego do tego pracownika służby zdrowia z zachowaniem wskazań wiedzy lekarskiej i nie zagrażają zdrowiu oskarżonego, jeżeli przeprowadzenie tych badań jest nieodzowne; w szczególności oskarżony jest obowiązany przy zachowaniu tych warunków poddać się pobraniu krwi, włosów lub wydzielin organizmu, z zastrzeżeniem pkt 3,
3) pobraniu przez funkcjonariusza Policji wymazu ze śluzówki policzków, jeżeli jest to nieodzowne i nie zachodzi obawa, że zagrażałoby to zdrowiu oskarżonego lub innych osób.
§ 3. W stosunku do osoby podejrzanej można dokonać badań lub czynności, o których mowa w § 2 pkt 1, a także, przy zachowaniu wymagań określonych w § 2 pkt 2 lub 3, pobrać krew, włosy, wymaz ze śluzówki policzków lub inne wydzieliny organizmu.
§ 3a. Oskarżonego lub osobę podejrzaną wzywa się do poddania się obowiązkom wynikającym z § 2 i 3. W razie odmowy poddania się tym obowiązkom oskarżonego lub osobę podejrzaną można zatrzymać i przymusowo doprowadzić, a także stosować wobec nich siłę fizyczną lub środki techniczne służące obezwładnieniu, w zakresieniezbędnym do wykonania danej czynności.
§ 4. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i sposób poddawania oskarżonego oraz osoby podejrzanej badaniom, a także wykonywania z ich udziałem czynności, o których mowa w § 2 pkt 1 i 3 oraz § 3, mając na uwadze, aby gromadzenie, utrwalanie i analiza materiału dowodowego były dokonywane zgodnie z aktualną wiedzą w zakresie kryminalistyki i medycyny sądowej.
2. Stawiennictwo na wezwanie organu postępowania karnego
Art. 75 Kodeksu postępowania karnego [Obowiązek stawiennictwa]
§ 1. Oskarżony jest obowiązany zawiadamiać organ prowadzący postępowanie o każdej zmianie miejsca swego zamieszkania lub pobytu trwającego dłużej niż 7 dni, w tym także z powodu pozbawienia wolności w innej sprawie, a jeżeli pozostaje na wolności, jest obowiązany ponadto stawić się na każde wezwanie w toku postępowania karnego, o czym należy oskarżonego uprzedzić przy pierwszym przesłuchaniu.
§ 2. W razie nie usprawiedliwionego niestawiennictwa oskarżonego można zatrzymać go i sprowadzić przymusowo.
§ 3. Przepisy art. 246 stosuje się odpowiednio. Zażalenie na postanowienie sądu rozpoznaje ten sam sąd w składzie trzech sędziów.
Art. 75 Kodeksu postępowania karnego [Obowiązek stawiennictwa]
§ 1. Oskarżony jest obowiązany zawiadamiać organ prowadzący postępowanie o każdej zmianie miejsca swego zamieszkania lub pobytu trwającego dłużej niż 7 dni, w tym także z powodu pozbawienia wolności w innej sprawie, a jeżeli pozostaje na wolności, jest obowiązany ponadto stawić się na każde wezwanie w toku postępowania karnego, o czym należy oskarżonego uprzedzić przy pierwszym przesłuchaniu.
§ 2. W razie nie usprawiedliwionego niestawiennictwa oskarżonego można zatrzymać go i sprowadzić przymusowo.
§ 3. Przepisy art. 246 stosuje się odpowiednio. Zażalenie na postanowienie sądu rozpoznaje ten sam sąd w składzie trzech sędziów.
3. Zatrzymanie prokuratorskie
Art. 247 Kodeksu postępowania karnego [Zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie na żądanie prokuratora]
§ 1. Prokurator może zarządzić zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie osoby podejrzanej albo podejrzanego, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że:
1) nie stawią się na wezwanie w celu przeprowadzenia z ich udziałem czynności, o których mowa w art. 313 § 1 (red.:przedstawienie zarzutów) lub art. 314 (red.:zmiana/uzupełnienie zarzutów), albo badań lub czynności, o których mowa w art. 74 § 2 lub 3,
2) mogą w inny bezprawny sposób utrudniać postępowanie.
§ 2. Zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie, o którym mowa w § 1, może także nastąpić, gdy zachodzi potrzeba niezwłocznego zastosowania środka zapobiegawczego.
§ 3. W związku z zatrzymaniem można też zarządzić przeszukanie. Przepisy art. 220-222 i art. 224 stosuje się odpowiednio.
§ 4. Niezwłocznie po doprowadzeniu przeprowadza się z udziałem zatrzymanego czynności wskazane w § 1, a po ich dokonaniu należy zwolnić go, o ile nie zachodzi potrzeba stosowania środka zapobiegawczego.
§ 5. Rozstrzygając w przedmiocie środka zapobiegawczego, prokurator niezwłocznie zwalnia zatrzymanego albo występuje do sądu z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania.
§ 6. Do zatrzymania, o którym mowa w § 1, stosuje się odpowiednio art. 246.
§ 7. Zarządzenia, o których mowa w § 1, wykonuje Policja lub inne organy, o których mowa w art. 312, w zakresie swych właściwości, jeżeli ustawa uprawnia je do zatrzymywania osoby. Zarządzenia dotyczące zatrzymania i przymusowego doprowadzenia żołnierza w czynnej służbie wojskowej wykonują właściwe organy wojskowe.
Art. 247 Kodeksu postępowania karnego [Zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie na żądanie prokuratora]
§ 1. Prokurator może zarządzić zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie osoby podejrzanej albo podejrzanego, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że:
1) nie stawią się na wezwanie w celu przeprowadzenia z ich udziałem czynności, o których mowa w art. 313 § 1 (red.:przedstawienie zarzutów) lub art. 314 (red.:zmiana/uzupełnienie zarzutów), albo badań lub czynności, o których mowa w art. 74 § 2 lub 3,
2) mogą w inny bezprawny sposób utrudniać postępowanie.
§ 2. Zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie, o którym mowa w § 1, może także nastąpić, gdy zachodzi potrzeba niezwłocznego zastosowania środka zapobiegawczego.
§ 3. W związku z zatrzymaniem można też zarządzić przeszukanie. Przepisy art. 220-222 i art. 224 stosuje się odpowiednio.
§ 4. Niezwłocznie po doprowadzeniu przeprowadza się z udziałem zatrzymanego czynności wskazane w § 1, a po ich dokonaniu należy zwolnić go, o ile nie zachodzi potrzeba stosowania środka zapobiegawczego.
§ 5. Rozstrzygając w przedmiocie środka zapobiegawczego, prokurator niezwłocznie zwalnia zatrzymanego albo występuje do sądu z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania.
§ 6. Do zatrzymania, o którym mowa w § 1, stosuje się odpowiednio art. 246.
§ 7. Zarządzenia, o których mowa w § 1, wykonuje Policja lub inne organy, o których mowa w art. 312, w zakresie swych właściwości, jeżeli ustawa uprawnia je do zatrzymywania osoby. Zarządzenia dotyczące zatrzymania i przymusowego doprowadzenia żołnierza w czynnej służbie wojskowej wykonują właściwe organy wojskowe.
VII. DOPUSZCZALNOŚĆ ZATRZYMANIA W SPRAWACH O WYKROCZENIA
Policja ma prawo zatrzymać
- osobę ujętą na gorącym uczynku popełnienia wykroczenia lub bezpośrednio potem
jeżeli:
1) zachodzą podstawy do zastosowania wobec niej postępowania przyspieszonego
2) nie można ustalić jej tożsamości.
§ 2. Art. 243 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio.
(Art. 45 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia)
- osobę ujętą na gorącym uczynku popełnienia wykroczenia lub bezpośrednio potem
jeżeli:
1) zachodzą podstawy do zastosowania wobec niej postępowania przyspieszonego
2) nie można ustalić jej tożsamości.
§ 2. Art. 243 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio.
(Art. 45 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia)
Owe odpowiednie stosowanie art. 243 Kodeksu postępowania karnego oznacza, że możliwe jest również w przypadku wykroczenia ujęcie obywatelskie, o którym pisałem uprzednio.
Prawa zatrzymanego oraz obowiązki organu dotyczące zatrzymania w sprawie o przestępstwa, wskazane w częściach II i III niniejszej publikacji, mają w większości zastosowania w przypadku zatrzymania w sprawach o wykroczenia.
Różnice
art. 46 § 6. Czas zatrzymania osoby liczy się od chwili jej ujęcia i nie może przekroczyć 24 godzin, a w wypadkach wskazanych w art. 45 § 1 pkt 1(postępowanie przyspieszone) – 48 godzin.
art. 46 § 6. Czas zatrzymania osoby liczy się od chwili jej ujęcia i nie może przekroczyć 24 godzin, a w wypadkach wskazanych w art. 45 § 1 pkt 1(postępowanie przyspieszone) – 48 godzin.
VI. DOPUSZCZALNOŚĆ ZATRZYMANIA W INNYCH SPRAWACH
1. Ustawa o Policji
Zgodnie z art. 15 i 15a ustawy o Policji policjant może dokonać:
- zatrzymywania osób pozbawionych wolności, które na podstawie zezwolenia właściwego organu opuściły areszt śledczy albo zakład karny i w wyznaczonym terminie nie powróciły do niego;
- zatrzymywania osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego, a także dla mienia. Takiej osobie przysługują uprawnienia przewidziane w Kodeksie postępowania karnego, opisane przeze mnie wyżej. Osoba taka może być okazywana, fotografowana lub daktyloskopowana tylko wtedy, gdy jej tożsamości nie można ustalić w inny sposób;
- zatrzymania sprawców przemocy w rodzinie stwarzających bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego.
Zgodnie z art. 15 i 15a ustawy o Policji policjant może dokonać:
- zatrzymywania osób pozbawionych wolności, które na podstawie zezwolenia właściwego organu opuściły areszt śledczy albo zakład karny i w wyznaczonym terminie nie powróciły do niego;
- zatrzymywania osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego, a także dla mienia. Takiej osobie przysługują uprawnienia przewidziane w Kodeksie postępowania karnego, opisane przeze mnie wyżej. Osoba taka może być okazywana, fotografowana lub daktyloskopowana tylko wtedy, gdy jej tożsamości nie można ustalić w inny sposób;
- zatrzymania sprawców przemocy w rodzinie stwarzających bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego.
Co istotne zatrzymanie osoby może być zastosowane tylko wówczas, gdy inne środki okazały się bezcelowe lub nieskuteczne.
Osobę zatrzymaną należy niezwłocznie poddać – w razie uzasadnionej potrzeby – badaniu lekarskiemu lub udzielić jej pierwszej pomocy medycznej.
Osobę zatrzymaną należy niezwłocznie poddać – w razie uzasadnionej potrzeby – badaniu lekarskiemu lub udzielić jej pierwszej pomocy medycznej.
Wszystkie przywołane wyżej czynności muszą być wykonywane w sposób możliwie najmniej naruszający dobra osobiste osoby, wobec której zostają podjęte.
W razie naruszenia ww. przepisów zatrzymanemu na sposób prowadzenia wskazanych czynności przysługuje zażalenie do miejscowo właściwego prokuratora.
2. Stan nietrzeźwości
Art. 40 [Doprowadzenie do izby wytrzeźwień]
1. Osoby w stanie nietrzeźwości(red.:definicja stanu nietrzeźwości znajduje się poniżej),które swoim zachowaniem dają powód do zgorszenia w miejscu publicznym lub w zakładzie pracy, znajdują się w okolicznościach zagrażających ich życiu lub zdrowiu albo zagrażają życiu lub zdrowiu innych osób, mogą zostać doprowadzone do izby wytrzeźwień lub placówki, podmiotu leczniczego albo do miejsca zamieszkania lub pobytu.
2. W razie braku izby wytrzeźwień lub placówki osoby, o których mowa w ust. 1, mogą być doprowadzone do jednostki Policji.
3. Funkcjonariusz Policji lub strażnik straży gminnej doprowadzający osobę w stanie nietrzeźwości do izby wytrzeźwień lub placówki, jednostki Policji, podmiotu leczniczego albo do miejsca zamieszkania lub pobytu, zwany dalej „doprowadzającym”, sporządzaprotokół doprowadzenia w celu wytrzeźwienia. Protokół ten zawiera:
1) imię i nazwisko, jednostkę oraz numer służbowy doprowadzającego;
2) datę i godzinę doprowadzenia;
3) miejsce i okoliczności oraz opis interwencji;
4) imię i nazwisko, imiona rodziców osoby doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji oraz wiek tej osoby;
5) rodzaj i numer dokumentu tożsamości oraz rysopis osoby doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji;
6) adres zamieszkania lub miejsce pobytu osoby doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji;
7) opis zachowania osoby doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji w czasie interwencji i transportu, z uwzględnieniem okoliczności uniemożliwiających doprowadzenie do miejsca zamieszkania lub pobytu;
8 ) wykaz przedmiotów posiadanych przez osobę doprowadzoną do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji;
9) informacje o okolicznościach określonych w art. 40 1, będących podstawą przyjęcia do izby wytrzeźwień, placówki albo jednostki Policji;
10) dyspozycję co do dalszego postępowania z osobą doprowadzoną do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji po wytrzeźwieniu;
11) miejsce doprowadzenia oraz decyzję dyrektora izby wytrzeźwień, kierownika placówki albo komendanta jednostki Policji o przyjęciu lub odmowie przyjęcia.
4. W przypadku uzasadnionych wątpliwości co do tożsamości osoby doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji dane tej osoby niezwłocznie sprawdza i potwierdza doprowadzający.
5. Osoba doprowadzona do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji pozostaje tam aż do wytrzeźwienia, nie dłużej niż 24 godziny. Osoby do lat 18 umieszcza się w odrębnych pomieszczeniach, oddzielnie od osób dorosłych.
6. Osobie doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki, jednostki Policji, podmiotu leczniczego, w warunkach, o których mowa w ust. 1, przysługuje zażalenie do sądu rejonowego właściwego ze względu na miejsce doprowadzenia. W zażaleniu osoba doprowadzona może domagać się zbadania zasadności i legalności doprowadzenia, jak również decyzji o przyjęciu albo zatrzymaniu oraz prawidłowości ich wykonania.
Art. 40 [Doprowadzenie do izby wytrzeźwień]
1. Osoby w stanie nietrzeźwości(red.:definicja stanu nietrzeźwości znajduje się poniżej),które swoim zachowaniem dają powód do zgorszenia w miejscu publicznym lub w zakładzie pracy, znajdują się w okolicznościach zagrażających ich życiu lub zdrowiu albo zagrażają życiu lub zdrowiu innych osób, mogą zostać doprowadzone do izby wytrzeźwień lub placówki, podmiotu leczniczego albo do miejsca zamieszkania lub pobytu.
2. W razie braku izby wytrzeźwień lub placówki osoby, o których mowa w ust. 1, mogą być doprowadzone do jednostki Policji.
3. Funkcjonariusz Policji lub strażnik straży gminnej doprowadzający osobę w stanie nietrzeźwości do izby wytrzeźwień lub placówki, jednostki Policji, podmiotu leczniczego albo do miejsca zamieszkania lub pobytu, zwany dalej „doprowadzającym”, sporządzaprotokół doprowadzenia w celu wytrzeźwienia. Protokół ten zawiera:
1) imię i nazwisko, jednostkę oraz numer służbowy doprowadzającego;
2) datę i godzinę doprowadzenia;
3) miejsce i okoliczności oraz opis interwencji;
4) imię i nazwisko, imiona rodziców osoby doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji oraz wiek tej osoby;
5) rodzaj i numer dokumentu tożsamości oraz rysopis osoby doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji;
6) adres zamieszkania lub miejsce pobytu osoby doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji;
7) opis zachowania osoby doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji w czasie interwencji i transportu, z uwzględnieniem okoliczności uniemożliwiających doprowadzenie do miejsca zamieszkania lub pobytu;
8 ) wykaz przedmiotów posiadanych przez osobę doprowadzoną do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji;
9) informacje o okolicznościach określonych w art. 40 1, będących podstawą przyjęcia do izby wytrzeźwień, placówki albo jednostki Policji;
10) dyspozycję co do dalszego postępowania z osobą doprowadzoną do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji po wytrzeźwieniu;
11) miejsce doprowadzenia oraz decyzję dyrektora izby wytrzeźwień, kierownika placówki albo komendanta jednostki Policji o przyjęciu lub odmowie przyjęcia.
4. W przypadku uzasadnionych wątpliwości co do tożsamości osoby doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji dane tej osoby niezwłocznie sprawdza i potwierdza doprowadzający.
5. Osoba doprowadzona do izby wytrzeźwień lub placówki albo jednostki Policji pozostaje tam aż do wytrzeźwienia, nie dłużej niż 24 godziny. Osoby do lat 18 umieszcza się w odrębnych pomieszczeniach, oddzielnie od osób dorosłych.
6. Osobie doprowadzonej do izby wytrzeźwień lub placówki, jednostki Policji, podmiotu leczniczego, w warunkach, o których mowa w ust. 1, przysługuje zażalenie do sądu rejonowego właściwego ze względu na miejsce doprowadzenia. W zażaleniu osoba doprowadzona może domagać się zbadania zasadności i legalności doprowadzenia, jak również decyzji o przyjęciu albo zatrzymaniu oraz prawidłowości ich wykonania.
Art. 46 [Stan po użyciu; stan nietrzeźwości]
1. Napojem alkoholowym w rozumieniu niniejszej ustawy jest produkt przeznaczony do spożycia zawierający alkohol etylowy pochodzenia rolniczego w stężeniu przekraczającym 0,5% objętościowych alkoholu.
2. Stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:
1) stężenia we krwi od 0,2‰ do 0,5‰ alkoholu albo
2) obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm3.
3. Stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:
1) stężenia we krwi powyżej 0,5‰ alkoholu albo
2) obecności w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w 1 dm3.
1. Napojem alkoholowym w rozumieniu niniejszej ustawy jest produkt przeznaczony do spożycia zawierający alkohol etylowy pochodzenia rolniczego w stężeniu przekraczającym 0,5% objętościowych alkoholu.
2. Stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:
1) stężenia we krwi od 0,2‰ do 0,5‰ alkoholu albo
2) obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm3.
3. Stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:
1) stężenia we krwi powyżej 0,5‰ alkoholu albo
2) obecności w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w 1 dm3.
3. Firma ochroniarska
Ustawa o ochronie osób i mienia
Art. 36 [Uprawnienia pracownika]
1. Pracownik ochrony przy wykonywaniu zadań ochrony osób i mienia ma prawo do:
1) ustalania uprawnień do przebywania na obszarach lub w obiektach chronionych oraz legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości;
2) wezwania osób do opuszczenia obszaru lub obiektu w przypadku stwierdzenia braku uprawnień do przebywania na terenie chronionego obszaru lub obiektu albo stwierdzenia zakłócania porządku;
3) ujęcia w granicach obszarów lub obiektów chronionych lub poza ich granicami osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia ludzkiego, a także chronionego mienia, w celu niezwłocznego oddania tych osób Policji;
Ustawa o ochronie osób i mienia
Art. 36 [Uprawnienia pracownika]
1. Pracownik ochrony przy wykonywaniu zadań ochrony osób i mienia ma prawo do:
1) ustalania uprawnień do przebywania na obszarach lub w obiektach chronionych oraz legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości;
2) wezwania osób do opuszczenia obszaru lub obiektu w przypadku stwierdzenia braku uprawnień do przebywania na terenie chronionego obszaru lub obiektu albo stwierdzenia zakłócania porządku;
3) ujęcia w granicach obszarów lub obiektów chronionych lub poza ich granicami osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia ludzkiego, a także chronionego mienia, w celu niezwłocznego oddania tych osób Policji;
Art. 38a [Obowiązki pracownika ochrony]
1. Pracownik ochrony podczas wykonywania zadań ochrony osób i mienia jest obowiązany:
1) posiadać przy sobie legitymację, o której mowa w art. 9a ust. 1 lub art. 20 ust. 1 pkt 3, oraz okazywać ją na żądanie osoby, której czynności dotyczą w taki sposób aby zainteresowany miał możliwość odczytać i zanotować imię i nazwisko pracownika ochrony, numer legitymacji, dane podmiotu wystawiającego oraz zapoznać się z treścią pouczenia, o którym mowa w art. 9a ust. 2 pkt 5 lub art. 20 ust. 3 pkt 5;
2) wykonywać polecenia osób działających w imieniu instytucji państwowych lub samorządowych wydane na podstawie przepisów prawa.
2. Pracownik ochrony jest zwolniony z obowiązku okazywania legitymacji, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, w przypadku gdy osoba, wobec której wykonuje czynności, swoim zachowaniem w sposób oczywisty zagraża życiu lub zdrowiu pracownika ochrony lub innych osób albo dobrom powierzonym ochronie.
1. Pracownik ochrony podczas wykonywania zadań ochrony osób i mienia jest obowiązany:
1) posiadać przy sobie legitymację, o której mowa w art. 9a ust. 1 lub art. 20 ust. 1 pkt 3, oraz okazywać ją na żądanie osoby, której czynności dotyczą w taki sposób aby zainteresowany miał możliwość odczytać i zanotować imię i nazwisko pracownika ochrony, numer legitymacji, dane podmiotu wystawiającego oraz zapoznać się z treścią pouczenia, o którym mowa w art. 9a ust. 2 pkt 5 lub art. 20 ust. 3 pkt 5;
2) wykonywać polecenia osób działających w imieniu instytucji państwowych lub samorządowych wydane na podstawie przepisów prawa.
2. Pracownik ochrony jest zwolniony z obowiązku okazywania legitymacji, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, w przypadku gdy osoba, wobec której wykonuje czynności, swoim zachowaniem w sposób oczywisty zagraża życiu lub zdrowiu pracownika ochrony lub innych osób albo dobrom powierzonym ochronie.
Niniejsza publikacja nie wyczerpuje całego zagadnienia zatrzymania, w tym przesłanek zatrzymania przez konkretne służby, np. Straż Ochrony Kolei.
Zawiera jednak omówienie kwestii najbardziej istotnych i przydatnych.
Zawiera jednak omówienie kwestii najbardziej istotnych i przydatnych.
W razie zainteresowania odbiorców, temat będzie rozwijany.
